به گزارش روابط عمومی انجمن کلام اسلامی حوزه، سی دومین نشست از مجموعه نشست های همایش ” ایمان و چالش های عصر جدید” به همت انجمن کلام اسلامی حوزه علمیه و دانشکده الهیات پردیس فارابی دانشگاه تهران و با همکاری کمیته برگزاری کرسی های آزاداندیشی حوزه های علمیه برگزار گردید.
جناب آقای دکتر محمدکاظم شاکر استاد تمام دانشگاه علامه طباطبایی تهران ، در این نشست که سه شنبه گذشته خرداد ماه ۱۴۰۰ با توجه به محدودیت های اعلام شده، بصورت مجازی برگزار گردید؛ به بیان نقطه نظرات خود پرداختند که خلاصه مطالب مطرح شده در ادامه آورده می شود:
مطابق برخی از آیات قرآن کریم، «مؤمنان» کسانی هستند که به آیات خدا «یقین» دارند، و «کافران» کسانی‌اند که به آیات الهی «یقین» نمی‌ورزند و به طور دائم نسبت به آنها در «شک» به سر می‌برند. همچنین در برخی آرای فقهی، شک‌کنندگان در وجود حق‌تعالی و نیز کسانی که در حقانیت پیامبر گرامی اسلام شک دارند، در ردیف افراد کافر به شمار آمده‌اند! با توجه به ظاهر آیات مورد اشاره و نیز احکام فقهی، این سؤال اساسی مطرح می‌شود: آیا هر گونه شکی در اعتقادات مستلزم کفر است؟ همچنین این سؤال پیش می‌آید: آیا تا فردی یقینِ قلبی به گزاره‌های دینی نداشته باشد، نمی‌توان او را مؤمن به شمار آورد؟ در بحث «نسبت ایمان و کفر با یقین و شک»، با بررسی آیاتی که در آنها از یقین و شک و مشتقات آنها استفاده شده، و نیز واژگان هم‌خانواده با آن دو، نظیر اطمینان، مریه و ریب، و دقت در سیاق آیات مورد نظر، به این پرسش‌ها پاسخ داده خواهد شد. نگاه سطحی به مفاهیم قرآنی و عدم توجه به «معنای ارتباطیِ» واژگان قرآن کریم سبب شده تا خلط معانی حقیقی و مجازی صورت گیرد و بی‌جهت، هر گونه تردید ذهنی یا قلبی در اعتقادات در رتبه «کفر» و «بی‌ایمانی» به شمار آید.
