به گزارش روابط عمومی انجمن کلام اسلامی حوزه، بیست و هشتمین نشست از مجموعه نشست های همایش ” ایمان و چالش های عصر جدید” به همت انجمن کلام اسلامی حوزه علمیه و دانشکده الهیات پردیس فارابی دانشگاه تهران و با همکاری کمیته برگزاری کرسی های آزاداندیشی حوزه های علمیه برگزار گردید.
جناب آقای دکتر محمد حسن احمدی دانشیار علوم قرآن و حدیث پردیس فارابی دانشگاه تهران ، در این نشست که سه شنبه گذشته ۱۱ خرداد ماه ۱۴۰۰ با توجه به محدودیت های اعلام شده، بصورت مجازی برگزار گردید؛ به بیان نقطه نظرات خود پرداختند که خلاصه مطالب مطرح شده در ادامه آورده می شود:
معمولا در استنباط از متون اسلامی، به دوگانه ایمان و عمل، به عنوان یک ترکیب انضمامی نگریسته می شود. از لوازم پذیرش چنین رویکردی، اولویت ایمان بر عمل، تقدم ایمان بر عمل، تکمیل کنندگی ایمان به وسیله عمل است. این رویکرد عمدتا بر تفسیری از تعبیر “آمنوا و عملوا الصالحات” در قرآن کریم استوار یافته است که نوعی ترتّب و تراخی در معنای واو موجود در آن نهفته است. تفکیک نگاه فقهی از کلامی و همین طور ترسیم رابطه ای منطقی از عقل و نقل، زمینه تفسیر دقیق تری از رابطه ایمان و عمل را ترسیم می کند؛ به گونه ای که در ادیان مختلف، ایمان در ادوار نزدیک به صدور متن، ذیل نقل و در دوره های پسین، ذیل عقل تفسیر شده است. مبتنی بر این رویکرد، ایمان و عمل، دو روی یک سکه اند. همزادی ایمان و عمل ، از مقوله عمل تلقی شدن ایمان، افزایندگی ایمان توسط عمل و مراتبی شدن ایمان و عمل، از نتایج رویکرد مختار است که از آن به رویکرد اتحادی یاد می کنیم. لزوم تکرار پیوسته معتقدات، روایات خروج ایمان با انجام گناه، عمل محسوب شدن ایمان آورندگی در قرآن کریم، از جمله مویدات رویکرد اتحادی است. شکل گیری نمونه جریان هایی مانند خوارج و مرجئه در اسلام یا تفکر تقدم ایمان بر فهم در قرون وسطی یا بروز تقابل ایمان مسیحی با رنسانس علمی ، از نتایج رویکرد انضمامی ایمان و عمل است.
